داریوش فرضیایی | |
---|---|
زادروز | ۲۳ ژوئیهٔ ۱۹۷۳ تهران |
محل زندگی | تهران |
ملیت | ایرانی |
تحصیلات | کارشناسی گرافیک |
پیشه | مجری تلویزیونی گوینده |
سالهای فعالیت | ۱۳۷۳ تا کنون |
کارفرما | صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران |
سبک | حوزه کودک و نوجوان |
لقب | عمو پورنگ |
دین | اسلام |
داریوش فرضیایی برنامه ساز بخش کودک و نوجوان تلویزیون میباشد که بیشتر به خاطر برنامه عموپورنگ شناخته میشود.
زندگینامه
داریوش فرضیایی متولد اول مرداد ۱۳۵۲ در تهران است. مادرش گیلانی و پدرش آذری هستند. او تحصیلات خود را در رشته گرافیک ادامه داد و با مدرک کارشناسی از دانشگاه فارغ التحصیل شد. وی در تابستان ۱۳۹۳ پدرش را از دست داد.
فعالیت در تلویزیون
از سال ۱۳۷۳ و در ۲۱ سالگی وارد صدا و سیما شد و فعالیت خود را با گزارشگری رادیو آغاز کرد. پس از آن در برنامه عصر جمعه با رادیو در تیپهای مختلفی ظاهر شد که شاخص ترین آنها «گل پسر» و «ننه بلقیس» بود. با برنامه او «ما و شما» که به کارتونهای درخواستی بچهها اختصاص داشت وارد دنیای تصویر و تلویزیون شد. سال ۷۸ با مجموعه «تورنگ و پورنگ» بین بچهها چهره شد و پس از آن در ماه رمضان سال ۱۳۸۱ با اجرای برنامه کودک و نوجوان و اسم مستعار هنری «عمو پورنگ» بین مخاطبان کودک و بزرگسال محبوبیت یافت. از دیگر کارهای فرضیائی میتوان به «شبکه بی طرف»، «یکی و تکی»، «باز باران با طراوت» و… اشاره کرد. وی به همراه امیرمحمد در برنامهای که صداوسیما با همکاری اداره راهنمایی و رانندگی تدارک دیده بود (همیار پلیس) به عنوان مجری وبازیگر ایفای نقش کرده است. این دو باز با هم در برنامههای دیگری چون “بوستان دوستان پورنگ” و «هزار و شصت و شونزده» و “کتابخانه عمو پورنگ” همکاری خود را ادامه دادند.در این چند برنامه اخیر او با افرادی چون امیرمحمد متقیان (نقش های امیر محمد ، گلدون خان ، آقا نگهدار و آقا ممنون) ، محمدرضا خوارزمی (نقش های جوجه و دود دو) ، امیر سهیلی (نقش سلطان و بلبل خان) و ابراهیم شفیعی (نقش پهلون پنبه و نفس بابا) و همکار بوده است.
برنامه های تلویزیونی
- ما و شما (۱۳۷۴)
- تورنگ و پورنگ (۱۳۷۸)
- کودک و نوجوان (۱۳۸۱)
- ویژه ماه رمضان (۱۳۸۱)
- شبکه بی طرف (۱۳۸۳)
- یکی و تکی (۱۳۸۴)
- باز باران با طراوت (۱۳۸۵)
- شبکه عمو پورنگ (۱۳۸۷)
- مدرسه عمو پورنگ (۱۳۸۸)
- بوستان دوستان پورنگ (۱۳۸۹)
- هزار و شصت و شونزده (۱۳۹۱)
- کتابخانه عمو پورنگ (۱۳۹۲)