داود مقامی زاده ۱۳۱۸ در تهران یکی از معروف ترین و محبوب ترین خوانندگان سبک کوچه بازاری و عامه پسند مردمی قبل از انقلاب ۵۷ ایران بود. او ورزشکار بود و در رشتهٔ پرورش اندام فعالیت داشت. او به‌همراه افرادی هم‌چون سوسن، نعمت‌الله آغاسی از هنرمندان شاخص سبک کوچه بازاری به‌شمار می‌آمدند. او خوانندگی را از جنوب تهران اغاز کرد و نزد استاد شاپور نیاکان تعلیم گرفت. او در سن جوانی و در ۲۲ اسفند ۱۳۵۰ شمسی به دلیل بیماری سرطان درگذشت. ارامگاه او در نمازخانهٔ شهر ری/عبدالعظیم حسنی/ بخش خواهران بین ستونهای وسط نزدیک درب خروجی قرار دارد. قسمتی از قبرستان در بازسازیهای سال ۱۳۷۰ شمسی به مصلی تبدیل شد. از او سه فرزند به جای ماند که پسر بزرگ او بهمن در یک سانحهٔ رانندگی در سال ۱۳۵۴ شمسی درگذشت. مجموع ترانه‌هایی که داوود مقامی خوانده ۳۹ترانه می‌باشد. وی مدتی در کشتارگاه تهران به کار مشغول بود.
ترانه‌های موجود
- مرغ سرگردان
- بهشت و جهنم
- بر باد رفته
- یتیم
- قلب محزون
- آواره میخانه
- منصوره
- طلاق
- تو هم باید بمیری
- باران
- افسانه
- افسوس
- آخدا
- آرزوی دیدار
- عروس مادرم
- درد هجران
- دوران طلایی
- عشق من
- فریبا
- فریده
- فریاد
- فراق تو
- گرداب غم
- گریه چه حاصل
- گرداب عشق
- گریزا
- خزان
- مست ره گم کرده
- نوشین جان
- پاییز
- غزل رفیق نمیه راه
- وای از تو
- وای عمرم سر اومد
- یارم قهر کرده
- زیبا
- تب مجنون