محمدعلی رجایی
محمدعلی رجایی، دومین رئیس جمهور ایران است که کوتاه ترین دوران ریاست جمهوری در ایران را نیز داشته است. او به مدت تنها ۲۸ روز بر مسند ریاست دولت قرار داشت. رجایی متولد خرداد سال ۱۳۱۲ در قزوین است که در ۸ شهریور ۱۳۶۰ در یک بمب گذاری ترور و به درجه رفیع شهادت رسید. او دارای لیسانس ریاضیات از دانشسرای عالی بوده و پیش از انتخاب به عنوان رئیس جمهور، به حرفه معلمی و سپس وزارت آموزش و پرورش اشتغال داشته است.
رجایی در ۱۷ سالگی به آموزشگاه گروهبانی نیروی هوایی رفت و در حین تحصیل با احزاب و گروه های سیاسی مخالف شاه (همچون فداییان اسلام) آشنا شد و در جلسات سید محمود طالقانی شرکت می کرد. او در این دوران از طرفداران طالقانی بود و در ضمن حضور در ارتش، مخفیانه با فداییان اسلام فعالیت می کرد.
رجایی با عضویت در نهضت آزادی ایرانی به فعالیت های سیاسی به خدمات فرهنگی از جمله تدریس در مدارس کمال و رفاه، همکاری با بنیاد رفاه و تعاون اسلامی با همکاری آیت الله دکتر بهشتی و دکتر باهنر و آیت الله هاشمی رفسنجانی نیز مشغول بود.
در سال ۱۳۵۳ حکومت شاه او را دستگیر کرد و به مدت چهارسال در زندان به سربرد و به همین جهت رجایی به عنوان باسابقه ترین زندانی سیاسی زمان خود شناخته می شود. او درضمن سخنرانی در یکی از نشست های حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نمایندگی از جمهوری اسلامی، با نشان دادن جاهای شکنجه روی پاهایش (از زندان های زمان شاه) توجه بسیاری را به خود جلب کرد. بالاخره در سال ۱۳۵۷ با اوج گیری انقلاب همراه دیگر زندانیان سیاسی آزاد و بلافاصله وارد مبارزات سیاسی و فرهنگی شد.
پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی، او سمت های مختلفی را به عهده گرفت. پس از انقلاب به همراه مهندس عزت الله سحابی و ۱۱ نفر دیگر از اعضای نهضت آزادی ایران به دلیل تفاوت دیدگاه هایشان با مهندس بازرگان و اعتقاد به برتر دانستن عدالت اجتماعی بر آزادی و دموکراسی، از نهضت آزادی استعفا دادند. سال ۱۳۵۷ به وزارت آموزش و پرورش رسید، سال ۱۳۵۸ به نمایندگی مجلس و در همان سال در کابینه ابوالحسن بنی صدر، به عنوان نخست وزیر منصوب شد. او در دوره ای ضمن نخست وزیری، وزارت امور خارجه را نیز به عهده داشت.