| دانشمند مسلمان سده پنجم و ششم هجری |
|
|---|---|
| نام: | ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری |
| عنوان: | ابوالفضل میدانی |
| مرگ: | ۵۱۸قمری/۱۱۲۴ میلادی |
| منطقه: | نیشابور |
| مذهب: | سنی شافعی |
| زمینه‌های فعالیت: | ادبیات عریی، زبان و لغت شناسی |
ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری شناخته شده به ابوالفضل میدانی (به اختضار: میدانی یا المیدانی) زبان شناس ادیب شاعر و نویسنده ایرانی مشهور به شیخ الادب و الامام ابو الفضل المیدانی در سده پنجم و ششم هجری قمری بوده‌است.میدانی به دو زبان فارسی و عربی کاملا مسلط بود.او از شاگردان ابوالحسن علی بن احمد واحدی و یعقوب بن احمد نیشابوری بود.فرزندش، سعید بن احمد میدانی، و ابوجعفر احمد بن علی مقری بیهقی از شاگردان او بودند.
نام
ابوالفضل احمد میدانی نیشابوری.
- (به عربی: أحمد بن محمد بن أحمد بن إبراهیم المیدانی أبو الفضل النیسابوری)
زندگی
احمد میدانی در نیشابور به دنیا آمد و در همان جا پرورش یافت.نیشابور در زمان او یکی از بزرگترین مراکز تمدن اسلامی به شمار می‌رفت و او در این شهر ساکن محله‌ی میدان زیاد بود، به میدانی مشهور شد.میدانی در سال ۵۱۸ قمری در همین محله در نیشابور درگذشت.
آثار و نوشته ها
- «مجمع الامثال» یا «جامع الامثال»:معروف ترین اثر وی
- «السامی فی الاسامی»
- «الهادی للشادی»، در نحو فارسی
- «نزهه الطرف»، در علم صرف
- «شرح المفضلیات» یا «اسماء التفضیل»
- «الانموذج»، در نحو
- کتاب «النحو المیدانی»
- «المصادر»
- «منیه الراضی فی رسائل القاضی»
- «اساس العربیه»
- قید الأوابد من الفوائد.